ISOMETRISCHE HOUDINGSTRAINING

Houdingstraining is geen ergonomie. De klassieke ergonomische benadering van houding focust voornamelijk op de manier waarop wij ons lichaam gebruiken tijdens dagelijkse activiteiten. Door aanpassingen in zit en standhoogte verandert men de inwerking van biomechanische krachten op ons lichaam. Dit leidt tot verminderde prikkeling van aangedane structuren en dus tot vermindering van klachten. Deze benadering is uitstekend geschikt voor rug- of nekklachten veroorzaakt door langdurig staan of zitten.  Ze is ook uitstekend geschikt voor het verfijnd instellen van sporttoestellen en fietsen. Maar voor mensen met houdingsproblemen is ze minder van toepassing. Vooral jongeren hebben nood aan een actieve vorm van houdingscorrectie die het liefst ook uitdagend is.

​

Actieve houding en bewegingscorrectie  ( motor control ) is een centraal onderdeel van de hedendaagse kinepraktijk. Men heeft het vaak over core stability training ( stabiliteit van de romp ). Houdingscorrectie kan ook betrekking hebben op de schouders, de nek of het hoofd. De gehanteerde principes zijn hierbij steeds dezelfde: men streeft eerst een correcte proprioceptie ( ‘gevoel’ ) en motorische controle van een lichaamssegment na. Daarna, van zodra het segment vloeiend kan worden gecontroleerd, schakelt men het gecontroleerde segment in in grotere bewegingspatronen. Men voegt hogere belastingen toe om de spierkracht op te bouwen en de uithouding te verbeteren. Deze principes van actieve houdingscorrectie zijn fundamenteel.

​

Maar isometrische houdingstraining gaat verder.  Er wordt met het hele lichaam gewerkt vanuit ‘statische’ houdingen aan een relatief lage intensiteit. Men houdt semi-gehurkte ‘standen’ gericht en doelmatig aan. De armen worden van de romp afgehouden. Er zijn een aantal basisstanden die kunnen worden gevarieerd. De belasting wordt bepaald door de trainingsduur, de standdiepte en de armpositie. De eerste doelstelling is om het lichaamsgevoel te ontwikkelen en om de aerobe uithouding in de betreffende ‘stand’ te trainen. Daardoor werkt men in hoofdzaak in op de sensorische component van houdingscontrole, en stimuleert men differentiatie van het lichaamsbewustzijn en van de motorische controle.

​

Door het lichaam te onderwerpen aan een gerichte, relatief langdurige inwerking van de zwaartekracht (de rug en de romp, schouders en heupen), ondergaat het myofasciale weefsel van probleemzones langdurige krachtinwerking. Men kan de houdingen zo kiezen dat specifieke structuren in mindere of meerdere mate worden aangesproken. Een groot voordeel is dat dit steeds gebeurt binnen de globale context van een belasting op het hele lichaam. Door de langdurige krachtinwerking verbetert de spieruithouding van een specifieke zone. De spierlengte wordt beïnvloed en fascia en peesweefsel worden aan langdurige rek blootgesteld, hetgeen leidt tot structurele aanpassingen ( hysteresis).  Dit leidt tot meer bewegingsvrijheid in een segment, en een betere dynamische stabiliteit.  Zeker bij jongeren en jongvolwassenen,  wiens musculoskeletaal systeem nog uitrijpt, leidt dit tot een reductie van afwijkingen.

​

Isometrische houdingstraining heeft ook een grote diagnostische waarde.  Doordat er een uithoudingscomponent is in de training, komen spanningen en houdingsafwijkingen in een bepaalde ‘stand’ vaak aan de oppervlakte. Zo krijgt men belangrijke aanwijzingen over het houdingspatroon.

​

Isometrische houdingstraining is het middel om diepe houdingspatronen op te sporen en aan te pakken. Het is medisch verantwoord en volgt klassieke principes van trainingstherapie en motorisch leren. Het is individueel aanpasbaar. En het heeft een gunstige impact op zowel fysieke klachten ( alignement van de rug, spieropbouw) als op emotionele en mentale aspecten van houdingsproblemen.